Εμείς στο Φεστιβάλ

20 λοιπόν! 
Απίστευτο κι όμως αληθινό! 
Απίστευτο είναι πως έχουμε μεγαλώσει μέσα σ’ αυτό. 
Από μωρά παιδιά που ήμασταν απλοί θεατές. 
Από τους συγγραφείς που έρχονταν στα σχολεία μας. 
Από τις ταινίες που βλέπαμε το πρωί, αλλά και αυτές που βλέπαμε το βράδυ. 
Από όταν αρχίσαμε να είμαστε στις κριτικές επιτροπές animation. 
Την επόμενη χρονιά μικρού μήκους. 
Έπειτα στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου μεγάλου μήκους.
 Και τώρα; Τώρα λυκειόπαιδα! Στα εργαστήρια! Και όχι για πρώτη φόρα. 
Τώρα πια με περισσότερες ευθύνες, περισσότερη δουλειά αλλά και μεγαλύτερη χαρά. Μεγαλύτερη προσμονή. 
Οι μέρες από τις αρχές του μήνα μετρούν αντίστροφα 30, 29, 28, 27…

Και τώρα που οι μέρες μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, λίγες μέρες πριν την τελετή έναρξης, όλοι είμαστε στην πρίζα! 
Πάντα η πιο κουραστική εβδομάδα είναι η προφεστιβαλική εκεί δηλαδή που πρέπει να διατηρηθούν οι ισορροπίες μεταξύ σχολείου και Φεστιβάλ. 
Εκεί που ενώ έχεις ένα σωρό διαγωνίσματα και ένα σωρό διαβάσματα, δεν μπορείς να συγκεντρωθείς πουθενά. 
Το μυαλό σου είναι αποκλειστικά στην επόμενη εβδομάδα. 
Οι μεγάλοι βέβαια, δύσκολα το καταλαβαίνουν αυτό!

Τέλος πάντων! Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μας επηρεάζει εμάς τα ζιζάνια και συνεχίζουμε να απλώνουμε τις ρίζες μας. 
Ελπίζω να περάσουμε όλοι υπέροχα και σε αυτό το Φεστιβάλ!

Καλό μας Φεστιβάλ!!!

Ειρήνη Ζέζα