Την
ομάδα τέχνης «Πάροδος» την έχουμε απολαύσει στην «Κηφισιά» σε εκδηλώσεις στο
Mουσείο Γουλανδρή και πρόκειται να την δούμε και φέτος σε ένα χριστουγεννιάτικο
πρόγραμμα. Με τον Ηλία Πίτσικα, όμως, ο οποίος έχει την καλλιτεχνική επιμέλεια
της ομάδας, είχαμε την ευκαιρία να κουβεντιάσουμε ένα βράδυ, μάλλον αργά, μετά
από ολοήμερες δραστηριότητες, στον Πύργο. Εκεί, η ομάδα συμμετείχε για 10η
χρονιά στο διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου Ολυμπίας για παιδιά και νέους,
παρουσιάζοντας μια ολιγόλεπτη οπτικοακουστική δημιουργία με μαθητές της Ηλείας,
αφιερωμένη στα 20 χρόνια του φεστιβάλ και οργανώνοντας καλλιτεχνικές δράσεις σε
σχολεία καθ’ όλη τη διάρκειά του. Μια λοιπόν και η συνάντηση ήταν στο πλαίσιο
ενός κινηματογραφικού φεστιβάλ, επόμενο ήταν η συζήτησή μας να ξεκινήσει από
εκεί.
–
Ποια ήταν η αφορμή για τη συμμετοχή της ομάδας στο Φεστιβάλ;
Το
2006 επισκέφτηκα για πρώτη φορά το φεστιβάλ ως θεατής και συγκινήθηκα βλέποντας
μία αξιοπρόσεκτη δημιουργική κινητικότητα, ιδιαίτερα από μέρους νέων παιδιών.
Την επόμενη χρονιά καταθέσαμε πρόταση συμμετοχής ως Πάροδος και ξεκίνησε η
συνεργασία μας, αδιάκοπα μέχρι σήμερα. Η πρότασή μας ήταν και είναι
επικεντρωμένη στην οργάνωση θεατρικών παιχνιδιών και πράξεων, βασισμένων κυρίως
σε κείμενα ελλήνων λογοτεχνών.
–
Ποια είναι η αφετηρία για το θεατρικό παιχνίδι;
Θα
λέγαμε ότι το θεατρικό παιχνίδι ως δράση ξεκινάει από τη βαθύτερη ανάγκη των
παιδιών για παιχνίδι, κίνηση και μίμηση.
–
Η Πάροδος είναι δηλαδή μια θεατρική ομάδα;
Ως
θεατρική ομάδα ιδρύθηκε το 1977, από τον Λάκη Κουρετζή και ομάδα συνεργατών του.
Ταυτόχρονα ξεκίνησε και το θεατρικό παιχνίδι, κάτι που συνεχίζεται συστηματικά
μέχρι σήμερα.
–
Γνωρίζουμε ότι μέρος της ενασχόλησης της ομάδας σας είναι οι παρουσιάσεις
βιβλίων για παιδιά και νέους. Μπορείτε να μας πείτε δυο λόγια;
Πράγματι,
επί πολλά χρόνια, μας ενδιαφέρει να ζωντανεύουμε παραστασιακά, σε κοινό παιδιών
και γονέων, κείμενα ελλήνων και ξένων συγγραφέων. Η διαδικασία τροποποίησης
λογοτεχνικών εικονογραφημένων και μη κειμένων σε θεατρική πράξη, θεωρούμε ότι
μάς προσδίδει χαρά και γνώση.
–
Τι θα λέγατε ότι είναι σήμερα η «Πάροδος»;
Μία
ομάδα ανήσυχων ανθρώπων, οι οποίοι διευρύνουν την επικοινωνία τους, κυρίως με
παιδιά και νέους, έχοντας σα βάση το παιχνίδι και τις παραστατικές τέχνες.
–
Με το Μουσείο Γουλανδρή πώς προέκυψε η συνεργασία σας;
Το
1986, ύστερα από πρόταση της κας Άννας Μαργαριτούλη – Κρεμέζη, ξεκίνησα να
συμμετέχω στα προγράμματα του σωματείου των “Φίλων του Μουσείου Γουλανδρή
Φυσικής Ιστορίας”. Από τότε, μέχρι και σήμερα, υποστηρίζω εκδηλώσεις
περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος με αποδέκτες παιδιά και νέους. Σε όλη αυτή την
πολυετή διαδρομή είχα την εξαιρετική χαρά και τιμή να γνωρίσω την κα Νίκη
Γουλανδρή, την οποία θαυμάζω ιδιαίτερα για τον τρόπο που υπηρέτησε και υπηρετεί
το περιβάλλον και τον πολιτισμό.
Φέτος,
για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά, κατά τη διάρκεια του εορταστικού δωδεκαημέρου,
μας ανετέθη από το Μουσείο η οργάνωση των εκδηλώσεων για παιδιά. Τίτλος είναι:
«Παραμυθένια Χριστούγεννα:
Νεράιδες, Ξωτικά και Καλικάντζαροι»
–
Η εφημερίδα «Κηφισιά» κάνει μια κίνηση για τη σημασία που έχουν τα παγκάκια στη
ζωή μας. Πιστεύετε ότι θα μπορούσατε να στήσετε μια παράσταση με αφετηρία ένα
παγκάκι;
Το
παγκάκι είναι σημαντικό σημείο αναφοράς των περιπατητών για χάζεμα, σκέψη κι
επικοινωνία με άλλους. Αλλά και μέσα στο δάσος, ένας κορμός, επίσης. Έχοντας
υπ’όψιν τους πιο πάνω λόγους, ένα παγκάκι θα μπορούσε να αποτελέσει αφορμή για
παράσταση.
Στο
κέντρο ΓΑΙΑ θα βρεθεί η ομάδα «Πάροδος» από το Σάββατο 23 Δεκεμβρίου έως την
Κυριακή 7 Ιανουαρίου, με την παράσταση «Παραμυθένια Χριστούγεννα! Νεράιδες,
Ξωτικά και Καλικάντζαροι», ζωντανεύοντας λαϊκές παραδόσεις. Οι παραστάσεις
είναι 40λεπτες και δεν γίνονται κρατήσεις θέσεων. Συγχρόνως ο Γιάννης
Νταγιάκος, θα παρουσιάζει θέατρο σκιών, στο αμφιθέατρο «Άγγελος Γουλανδρής», «Ο
Καραγκιόζης και οι Καλικάντζαροι», στις 11.30π.μ. και 1.30 μ.μ.
Θα
υπάρχει ακόμα εργαστήρι ξωτικών, οι μόνιμες εκθέσεις, πρωτότυπες εκθέσεις και
ένα σωρό άλλα.
20ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΣ
ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΝΕΟΥΣ
«Καλό φεστιβάλ»!
Μία όμορφη ευχή, που δεν
είχαμε την τύχη άλλη φορά να την ακούσουμε. Στον Πύργο Ηλείας, όμως, στις αρχές
Δεκεμβρίου, όλη η πόλη κινείται στα χνάρια του Φεστιβάλ Ολυμπίας. Μια γιορτή κινηματογράφου για παιδιά και
νέους, αλλά και για όλους όσους αγαπούν το σινεμά.
Η φετινή είναι επετειακή διοργάνωση αφού το
Φεστιβάλ κλείνει τα 20 χρόνια του. Εμπνευστής του ο γνωστός σκηνοθέτης Δημήτρης
Σπύρου, ο οποίος πριν από 20 και πλέον χρόνια είχε την ιδέα για ένα φεστιβάλ με
ταινίες που θα απευθύνονται σε παιδιά και νέους.
Ο θεσμός σύντομα απέκτησε και «συγγενείς».
Έτσι, παράλληλα με το 20ο Ολυμπία Διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου για παιδιά
και νέους πραγματοποιείται και η 17η Κάμερα Ζιζάνιο, όπου προβάλλονται ταινίες
που έχουν φτιάξει παιδιά και νέοι και απευθύνονται σε ηλικίες ίδιες με των
δημιουργών τους.
Παράλληλα υπάρχουν πολλές ακόμα εκδηλώσεις,
ημερίδες, αφιέρωμα «Ο δρόμος για τον δεύτερο ήλιο» με ταινίες διαχρονικές που
αναφέρονται στην εκπαίδευση, επισκέψεις συγγραφέων σε σχολεία. Μια πραγματική
γιορτή πολιτισμού και κινηματογράφου, που είχαμε την τύχη να βρεθούμε
καλεσμένοι.
Στον Πύργο, μια σχετικά παρεξηγημένη περιοχή
της Ελλάδας, τις ημέρες αυτές δίνουν ραντεβού παιδιά και δημιουργοί, πραγματικά
από όλο τον κόσμο. Δεν πρόκειται για ένα φεστιβάλ που «βαφτίζεται» διεθνές με
δυο τρεις συμμετοχές από άλλες χώρες. Οι συμμετοχές είναι εκατοντάδες, οι
επισκέπτες το ίδιο. Η συμμετοχή και η διάκριση μιας ταινίας σε αυτό το φεστιβάλ
αποτελεί εισιτήριο για την εξέλιξη της ταινίας ανά τον κόσμο. Οι κριτικές επιτροπές δύο. Μία από
επαγγελματίες του κινηματογράφου και μία από παιδιά και νέους που δίνουν το
«παρών» στο φεστιβάλ. Επίσης, η Κάμερα Ζιζάνιο είναι πανταχού παρούσα με
καθημερινά ρεπορτάζ που μεταδίδονται μεταξύ των ταινιών.
Τις προβολές για τα ντοκιμαντέρ φιλοξενεί η
πόλη της Αμαλιάδας και θα ήταν όμορφο να δούμε ανάμεσα σε αυτά -ίσως σε μια
προσεχή διοργάνωση, αφού δεν δηλώθηκε φέτος- και το ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε
από μαθητές της Κηφισιάς για την πόλη μας. Βέβαια λόγω της ηλικίας των
δημιουργών το ντοκιμαντέρ θα μπορούσε να προβληθεί στις συμμετοχές της Κάμερας
Ζιζάνιο. Πραγματικά χιλιάδες οι συμμετοχές για αυτό το δεύτερο φεστιβάλ, στο
οποίο όπως ακούσαμε υπάρχει συμμετοχή και από την πόλη μας.
Κάθε παιδί και νέος που αγαπάει τον
κινηματογράφο, θα πρέπει να βρεθεί κάποια χρονιά στον Πύργο και να
απολαύσει ταινίες που απευθύνονται
ειδικά σε αυτόν, παρέα με νέους της ηλικίας του.
Οι ταινίες προβάλλονται με ελληνικούς και
αγγλικούς υπότιτλους, μια και πολλοί νέοι από άλλες χώρες έχουν έρθει στον
Πύργο να παρακολουθήσουν το φεστιβάλ. Συγκινητικό το γεγονός ότι η Μάνια, η
οποία κάνει και την επίσημη διερμηνεία, εργάζεται στην Καλιφόρνια και παίρνει
την ετήσια άδειά της, αυτή την εποχή, για να βρίσκεται στον Πύργο στη μεγάλη
αυτή γιορτή του νεανικού κινηματογράφου.
Οι ταινίες του Φεστιβάλ
θα προβληθούν και στον αθηναϊκό κινηματογράφο «Αλκυονίς».
Μια χρονιά γεμάτη παραμυθόσκονη, αγκαλιές, φιλιά και
ζωγραφιές...
Μια χρονιά για την οποία οφείλω ένα γλυκό ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Σαν ζαχαρωτό!
-
Σε χιλιάδες παιδιά, γονείς κι εκπαιδευτικούς... για την αγάπη τους!
-
Σε παραπάνω από 150 χώρους εκπαίδευσης, τέχνης και πολιτισμού... για τη φιλοξενία
τους!
-
Σε περισσότερες από δέκα πόλεις σε Ελλάδα και Κύπρο... για την υποδοχή τους!
-
Σε φίλους - συνάδελφους και συνεργάτες που συνταξιδέψαμε δημιουργικά...
-
Σε όλα τα μέλη της καλλιτεχνικής & παιδαγωγικής ομάδας Μαγικό Κοχύλι που
εργάστηκαν, όπως πάντα! Με όραμα και ψυχή για αμέτρητες διαδραστικές
αφηγήσεις... σεμινάρια και συνέδρια εκπαιδευτικών... σχολικές γιορτές, ομάδες
φιλαναγνωσίας... εθελοντικές δράσεις... και δημιουργικά εργαστήρια για παιδιά,
γονείς κι εκπαιδευτικούς.
Έτσι
απλά, γιατί έδωσαν νόημα και χρώμα στη ζωή μου!
Καλό καλοκαίρι!
ΥΓ: Το υλικό προέρχεται από φωτογραφίες αναρτήσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είτε από εμένα, είτε από τους διοργανωτές. Στις
αναρτήσεις αυτές αναφέρονται και τα ονόματα όλων... Μακάρι να μπορούσα να τα
γράψω ξανά και σε αυτή την ανάρτηση... αλλά πώς; Είναι τόσα πολλά! Για την ώρα
τα κρατώ στην καρδιά μου... φυλαχτό!
Τέλος ένα πελώριο ευχαριστώ στην αγαπημένη μου φίλη
και εκλεκτή συνάδελφο Alexandra Nakou που είχε την καλοσύνη να συγκεντρώσει
όλες αυτές τις φωτογραφίες και να μου χαρίσει αυτό το υπέροχο ψηφιακό δώρο (τι
άλλο; οι τεχνολογίες είναι το αντικείμενο της!!!)...
Αλεξάνδρα μου, μπορεί να
μην το κατάλαβες, αλλά με αυτό το δώρο μου έδωσες τη δύναμη να αντιμετωπίσω την
υπερκόπωση!
Την θεατρική παράσταση «Σχολείο για κλόουν» που
στηρίζεται στο ομώνυμο αριστουργηματικό
έργο του Friedrich Karl Waechter που
είχε μεταφραστεί από την Ξένια Καλογεροπούλου
και σε διασκευή κειμένων της καθηγήτριας του 1ου Γυμνασίου Πύργου Σοφίας
Μάλεση, ανεβάζει η θεατρική ομάδα του 1ου Γυμνασίου Πύργου 13, 14, 15 και 16 Μαΐου.
Οι παραστάσεις θα δοθούν στην αίθουσα εκδηλώσεων
του σχολείου. Όλοι είναι ενθουσιασμένοι
με το έργο, έχουν δουλέψει πολύ γι αυτήν την παράσταση και περιμένουν με αγωνία
την πρεμιέρα.
Το έργο
του Βέχτερ, έχει παιχτεί σε πολλές θεατρικές σκηνές αλλά και σε σχολεία.
Αποτελεί έναν ύμνο στην παιδική αθωότητα και φαντασία επισημαίνοντας ταυτόχρονα
το πόσο εύθραυστη και ευάλωτη μπορεί να γίνει όταν έρθει αντιμέτωπη με την
αυταρχικότητα, την απαξίωση και τα διδακτικά στεγανά.
Λίγα λόγια για το έργο
Σε ένα
σχολείο για κλόουν δάσκαλος και μαθητές προσπαθούν να συνυπάρξουν μέσα από
καθημερινές συγκρούσεις, με κοινό παρονομαστή την αγάπη και των δυο για τον
κόσμο των κλόουν.
Η
αυταρχικότητα και η πειθαρχία του δασκάλου κλόουν έρχονται αντιμέτωπες με τον
αυθορμητισμό και τη φαντασία των εκκολαπτόμενων κλόουν.
Οι μαθητές
με γνώμονα τη παιδική αθωότητα τους και τον κόσμο του ονείρου αντιδρούν στη
στείρα διδασκαλία… στο τέλος οι ήρωες πάντα νικάνε και το παιχνίδι δεν
τελειώνει ποτέ.
Μια
φαντασμαγορία χρωμάτων και μουσικής που μεταφέρει τους θεατές σε ονειρικούς
κόσμους.
Να
σημειώσουμε ότι για το 1ο Γυμνάσιο Πύργου η λειτουργία της θεατρικής ομάδας
αποτελεί παράδοση, πρωταγωνιστές της Ομάδας είναι φυσικά οι μαθητές και μέχρι
σήμερα έχει δώσει πολλές παραστάσεις με σπουδαία έργα.
Το
έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, «Το Μεγάλο μας Τσίρκο», ανεβάζει η Θεατρική Ομάδα
του 2ου Γυμνασίου Πύργου.
Πρόκειται
για ένα ταξίδι του ελληνισμού μέσα στο χρόνο, σε διασκευή της Ελευθερίας
Μυλωνά, σε χορογραφίες της Φανής Δανιελιάν και σκηνοθεσία και των δύο.
Το
έργο ανεβαίνει στο θέατρο του 1ου Γυμνασίου Πύργου. Έχουν προγραμματιστεί δύο
παραστάσεις για την Πέμπτη 18 και την Παρασκευή 19 Μαΐου.
Οι μαθητές του
1ου Γυμνασίου Πύργου συμμετείχαν στην Ημερίδα ευαισθητοποίησης σε ότι αφορά την
χρήση του διαδικτύου, που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 17 Μαΐου 2017 στο Θέατρο
του σχολείου.
Βραβείο Καλύτερης Ερμηνείας Αγοριού σε ταινία Μεγάλου
Μήκους
Βραβείο της Ομοσπονδίας Κινηματογραφικών Λεσχών
Ελλάδας (ΟΚΛΕ)
Συνέντευξη
της σεναριογράφου της ταινίας «Το Μπλε Ποδήλατο» στις: Νεφέλη Αζούδη &
Ειρήνη Ζέζα
Τι σας ενέπνευσε να κάνετε αυτή την ταινία;
Η ταινία είναι βασισμένη σε αληθινή ιστορία. Είναι δύο
ιστορίες: Η μία είναι δική μου και η άλλη του σκηνοθέτη, ο οποίος όταν ήταν
μικρός ήθελε πολύ να πάρει ένα μπλε ποδήλατο.
Πώς επιλέξατε το συγκεκριμένο αγόρι;
Είναι ένα αγόρι που το βρήκαμε στο χωριό που έγιναν τα
γυρίσματα. Δύο χρόνια πριν αρχίσουν τα γυρίσματα του κάναμε κινηματογραφικά
σεμινάρια για το πώς πρέπει να παίζει μπροστά στην κάμερα.
Αντιμετωπίσατε δυσκολίες κατά την διάρκεια των
γυρισμάτων;
Ναι, φυσικά και υπήρχαν δυσκολίες. Η μεγαλύτερη ήταν
όταν έπρεπε να τελειώσουν τα γυρίσματα της ταινίας και ξέσπασε δυνατή
χιονοθύελλα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο σκηνοθέτης να δουλεύει μια ολόκληρη
νύχτα για να διώξει το χιόνι από τον χώρο των γυρισμάτων.
Πώς μάθατε για το φεστιβάλ μας;
Συναντήθηκα σε ένα φεστιβάλ με τον Δημήτρη Σπύρου που
συμμετείχα με την ίδια ταινία και με προσκάλεσε να έρθω εδώ στο φεστιβάλ
Ολυμπίας.
Σας αρέσει το φεστιβάλ μας;
Ναι, μου αρέσει πάρα πολύ, περνάω εκπληκτικά και οι
άνθρωποι εδώ είναι πολύ ζεστοί και φιλικοί.
Σ' ένα άχαρο πεζοδρόμιο μιας πολύβουης πολιτείας ήταν κάποτε ένα άσχημο παραμελημένο δέντρο. Κανείς δεν το πρόσεχε. Κανείς δεν το φρόντιζε. Κανείς δεν του έδινε την παραμικρή σημασία. Τα φύλλα του είχαν μαραζώσει, είχαν πέσει από καιρό κι είχε απομείνει γυμνό, σκονισμένο και καχεκτικό.
Ποτέ δεν είχε γνωρίσει του δάσους τη δροσιά. Δεν είχαν κελαηδήσει ποτέ στα φύλλα του πουλιά, με δυσκολία να το άγγιζε πού και πού κάποια πονετική ηλιαχτίδα που γλιστρούσε στα κρυφά ανάμεσα στις μουντές και άχαρες πολυκατοικίες που το περιστοίχιζαν.
Οι περαστικοί διάβαιναν δίπλα του με αδιαφορία, βλοσυροί και βιαστικοί, χωρίς να του δίνουν καθόλου σημασία, μερικοί μάλιστα πετούσαν αποτσίγαρα, φλούδια από κάστανα και λερωμένα χαρτομάντηλα κι άλλοι φτύνανε στο χωμάτινο τετραγωνάκι γύρω από τη ρίζα του.
Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, κατάλαβε από κάτι μηχανικούς με σκούρες καμπαρντίνες και κρεμαστά μουστάκια, που έσκυβαν και μουρμούριζαν κι όλο μετρούσαν σκυθρωποί, ότι θα πλάταιναν το δρόμο πλάι του. Κι αν συνέβαινε αυτό, τι τύχη το περίμενε; Θα το πελέκιζαν, θα το ξερίζωναν; Θα το πετούσαν μήπως στα σκουπίδια;
Εκείνο το χριστουγεννιάτικο δειλινό το δέντρο αισθανόταν πιο παραμελημένο, πιο παραπονεμένο από ποτέ. Στα ολόφωτα παράθυρα γύρω του διέκρινε ανάμεσα από τις κουρτίνες χριστουγεννιάτικα έλατα, που χαρωπά παιδιά τα στόλιζαν με κόκκινα κεριά, καμπανούλες, αγγελούδια, ασημένια πέταλα και γιορτινές γιρλάντες και ζήλευε. Ζήλευε πολύ. Πόσο θα ήθελε να είναι έτσι κι αυτό. Χριστουγεννιάτικο έλατο στη θαλπωρή ενός σπιτιού. Να το φροντίζουν, να το στολίζουν, να το καμαρώνουν...
Το παιδί
Ήταν κι ένα παιδί. Τις μέρες έκανε δουλειές του ποδαριού. Τα βράδια κοιμόταν στο πάτωμα ενός κρύου πλυσταριού στην αυλή ενός εγκαταλελειμμένου κτιρίου με ετοιμόρροπα μπαλκόνια. Κανείς δεν το πρόσεχε. Κανείς δεν το φρόντιζε. Κανείς δεν του έδινε την παραμικρή σημασία. Τα μάγουλά του είχαν χλωμιάσει, τα χέρια του είχαν ροζιάσει, τα μάτια του είχαν γεμίσει θλίψη.
Ποτέ δεν είχε γνωρίσει τη ζεστασιά μιας αγκαλιάς, τη θαλπωρή ενός αληθινού σπιτιού.
Εκείνο το κρύο χριστουγεννιάτικο βράδυ το αγόρι αισθανόταν πιο παραμελημένο, πιο παραπονεμένο από ποτέ, γιατί είχε μάθει ότι μετά τις γιορτές θα κατεδάφιζαν το μιζεροκτίριο με το πλυσταριό και δεν θα 'χε πού να μείνει.
Τυλιγμένο στο τριμμένο του παλτό, κοιτούσε απ' τα φωτισμένα παράθυρα τα λαμπερά σαλόνια με τα γκι και τα μπαλόνια, τις φρουτιέρες με τα ρόδια και τα χρυσωμένα κουκουνάρια, έβλεπε γελαστά αγόρια και κορίτσια να κρεμούν στα χριστουγεννιάτικα δέντρα πλουμίδια αστραφτερά και ζήλευε. Ζήλευε πολύ, πόσο θα 'θελε να στόλιζε κι αυτό ένα έλατο σε κάποιου τζακιού το αντιφέγγισμα, με τα δώρα υποσχέσεις μαγικές ολόγυρά του...
Πώς το 'φερε η τύχη έτσι κι εκείνο το χριστουγεννιάτικο βράδυ και συναντήθηκαν κάποια στιγμή το δέντρο εκείνο κι εκείνο το παιδί...
H συνάντηση
Εκείνο το δειλινό το παιδί γυρνούσε άσκοπα στους δρόμους της πολύβουης πολιτείας. Κάθε τόσο σταματούσε σε κάποια βιτρίνα. Κόλλαγε τη μύτη του στο τζάμι και κοιτούσε με μάτια εκστατικά όλα εκείνα τα λαχταριστά, σε μια βιτρίνα λόφοι από μελομακάρονα, κουραμπιέδες και πολύχρωμα τρενάκια φορτωμένα με σοκολατάκια, σε μια άλλη ζαχαρένιοι Αγιο-Βασίληδες με μύτες από κερασάκια και μια παραμυθένια πριγκίπισσα από πορσελάνη να κοιτάζει από το αψιδωτό παράθυρο ενός φιλντισένιου κάστρου και λίγο παρακάτω, σε μια άλλη βιτρίνα, μια ονειρεμένη τρόικα με έναν πρόσχαρο αμαξά, μολυβένια στρατιωτάκια με κόκκινες στολές καβάλα σε άλογα πιτσιλωτά να καλπάζουν στοιχισμένα στη σειρά και στο βάθος ένα οπάλινο παλάτι σε μια χιονισμένη στέπα.
Έτσι όπως περπατούσε με τα μάτια στραμμένα στις καταστόλιστες βιτρίνες, έπεσε άθελά του πάνω σ' έναν περαστικό με καμηλό παλτό και γκρενά κασκόλ που γύριζε στο σπίτι του φορτωμένος με σακούλες και πακέτα που φύγανε από τα χέρια του, σκόρπισαν στο δρόμο εδώ και κεί. Το παιδί έχασε την ισορροπία του, γλίστρησε, το κεφάλι του χτύπησε με φόρα στο πεζοδρόμιο, ένιωσε μια σκοτοδίνη. Ο περαστικός του 'βαλε οργισμένος τις φωνές, το κατσάδιασε για τα καλά.
Το αλητάκι σηκώθηκε, το 'βαλε στα πόδια, κατηφόρισε παραπατώντας ένα σοκάκι με μια υπαίθρια αγορά, έστριψε ένα δυο στενά και βρέθηκε στο δρόμο με το παραμελημένο δέντρο. Σταμάτησε λαχανιασμένο να πάρει ανάσα, από τα φωτισμένα παράθυρα, τα χνωτισμένα, αχνοφαίνονταν τα γιορτινά σαλόνια με τα έλατα τα στολισμένα.
— Όμορφα δεν είναι; Ακούει τότε μια φωνή.
Ήταν το δέντρο του δρόμου.
— Πολύ. Αποκρίθηκε το παιδί, χωρίς να παραξενευτεί καθόλου που ένα δέντρο μιλούσε, του άρεσε να του μιλάει κάποιος χωρίς να το σπρώχνει, χωρίς να το κατσαδιάζει, χωρίς να το αποπαίρνει.
— Στόλισέ με! —ψιθύρισε το δέντρο— Στόλισέ με και εμένα έτσι!
— Μακάρι να μπορούσα! Πικρογέλασε το παιδί.
— Προσπάθησε, σε παρακαλώ. Ίσως αυτά, ξέρεις, να 'ναι τα στερνά μου Χριστούγεννα, να μην δω άλλα.
— Γιατί το λες αυτό;
— Άκουσα ότι θα πλατύνουν το δρόμο, πελέκι ή ξεριζωμός με περιμένει, ένα από τα δύο... Δεν είμαι σίγουρο ακόμα.
Το παιδί σκέφτηκε ότι θα κατεδάφιζαν το ετοιμόρροπο κτίριο με το ξεχαρβαλωμένο πλυσταριό, το καταφύγιό του. Σε λίγο δεν θα 'χε ούτε 'κείνο πού να μείνει. Σε κάποιο χαρτόκουτο ίσως;
— Στόλισε με! Παρακάλεσε άλλη μια φορά το δέντρο. Το παιδί κοίταξε ολόγυρά του.
— Με τι; Απόρησε.
— Ό,τι να 'ναι... κάτι θα βρεις εσύ!! Δεν μπορεί.
— Καλά... Αφού το θέλεις τόσο πολύ, κάτι θα βρω να σε στολίσω...
Συμφώνησε το παιδί κι άρχισε να ψάχνει.
Τα στολίδια
Εκείνη τη στιγμή, λες και κάτι ψυχανεμίστηκε ο ουρανός, έπιασε να χιονίζει, το χιόνι έπεφτε πυκνό... Χάδι απαλό σκέπαζε ανάλαφρα με πάλλευκες νιφάδες στα ολόγυμνα κλωνιά του παραμελημένου δέντρου.
Πήρε τότε το μάτι του παιδιού κάτι να αστράφτει λίγο παραπέρα. Μια παρέα πλουσιόπαιδα, που είχαν περάσει από το δρόμο λίγο νωρίτερα, είχαν πετάξει χρωματιστά χρυσόχαρτα από τις καραμέλες που έτρωγαν με λαιμαργία τη μια μετά την άλλη. Το αγόρι μάζεψε ένα ένα τα πεταμένα χρυσόχαρτα, τα μάλαξε με τα δάχτυλά του και έπλασε αστραφτερές πράσινες μπλε και βυσσινόχρωμες μπαλίτσες, μετά ξήλωσε τα κουμπιά του φθαρμένου παλτού και με τις κλωστές κρέμασε τις φανταχτερές μπαλίτσες στα χιονοσκέπαστα κλωνιά του δέντρου.
— Ευχαριστώ! Είπε το δέντρο, ανατριχιάζοντας απ' τη χαρά του.
— Με τι άλλο άραγε να το στολίσω; Μονολόγησε το παιδί.
Λες κι είχε ακούσει τα λόγια του, μια νοικοκυρά τρεις δρόμους παρακάτω άδειασε με φόρα απ' το παράθυρο μιας κουζίνας μια λεκάνη με σαπουνάδα σε μια πλακόστρωτη αυλή. Ο άνεμος πήρε ένα πανάλαφρο σύννεφο από σαπουνόφουσκες και τις ταξίδεψε παιχνιδίζοντας μαζί τους, το αγόρι τις είδε να πλησιάζουν στραφταλίζοντας στο φεγγαρόφωτο, τις κοίταξε με τέτοια λαχτάρα που εκείνες, λες και κατάλαβαν την επιθυμία του, άφησαν τον άνεμο να τις φέρει ένα - δυο γύρους και να τις κρεμάσει στα κλωνιά του δέντρου.
— Όσο πάω κι ομορφαίνω! Καμάρωσε το δέντρο.
— Σίγουρα ομορφαίνεις! Συμφώνησε το αγόρι σφίγγοντας γύρω του το παλτό γιατί έκανε πολύ, πάρα πολύ κρύο...
— Κοίτα! Έρχονται!
Ένα φωτεινό σύννεφο πλησίαζε τρεμοπαίζοντας στο σκοτάδι.
— Ελάτε! Τις κάλεσε με το βλέμμα το παιδί.
Και οι πυγολαμπίδες, λάμψεις αλλόκοσμες, τρεμοσβήνοντας ονειρικά, κάθισαν νεραϊδένιες γιρλάντες στα κλωνιά του δέντρου.
Το κρύο γινόταν όσο πήγαινε πιο τσουχτερό. Το χιόνι έπεφτε ολοένα πιο πυκνό. Το αγόρι σήκωσε τα μάτια του στον ουρανό και τότε το είδε! Είδε το πεφταστέρι κι εκείνο, λες και συνάντησε το βλέμμα του, διέγραψε στο σκοτάδι μια φαντασμαγορική χρυσαφένια τροχιά και ακούμπησε απαλά στην κορφή του δέντρου.
Και ήταν τώρα πράγματι όμορφο το δέντρο λουσμένο στο φεγγαρόφωτο με τα χρυσαφένια μπαλάκια να στραφταλίζουν, τις σαπουνόφουσκες να σιγοτρέμουν, τις πυγολαμπίδες να αναβοσβήνουν κέντημα δαντελένιο στα χιονισμένα του κλωνιά και το πεφταστέρι ν' ανασαίνει χρυσαφένιο φως στην κορφή του.
— M' έκανες τόσο, μα τόσο όμορφο - είπε το δέντρο στο παιδί - Σ' ευχαριστώ πολύ. Σ' ευχαριστώ αληθινά... Πόσο θα 'θελα να μπορούσα να σου χάριζα κι εγώ ένα δώρο...
— Μπορείς! Αποκρίθηκε το παιδί χουχουλίζοντας τα χέρια - Άσε με, σε παρακαλώ, να καθίσω στη ρίζα σου για λίγο. Νιώθω τόσο, μα τόσο κουρασμένο, πονάω... και δεν έχω πού να πάω...
— Αμέ! Έλα, κάθισε. Κάθισε στη ρίζα μου όσο θέλεις. Είπε το δέντρο.
— Και να δεις... Θα κάνω εγώ μια ευχή για σένα.
Το παιδί σήκωσε το γιακά, τυλίχτηκε στο παλιό του πανωφόρι, κάθισε στο χιονοσκέπαστο πεζοδρόμιο, αγκάλιασε το κορμί του δέντρου και σφίχτηκε όσο μπορούσε πιο κοντά του.
Το ταξίδι
Το χιόνι έπεφτε γύρω του. Πάνω του πυκνό. Όλο του το σώμα έτρεμε, τα χέρια του είχαν μουδιάσει, τα δόντια του χτυπούσαν. Έκλεισε τα μάτια για να τα προστατέψει από τις ριπές του χιονιού, όταν ξαφνικά —τι παράξενο— άκουσε εκείνον τον ήχο... Τον ήχο τον χαρμόσυνο! Κουδουνάκια τρόικας! Ένα μαστίγιο ακούστηκε να κροταλίζει, άλογα να καλπάζουν ρυθμικά.
Άνοιξε τα μάτια. Απίστευτο! Στα μελανιασμένα χείλη του άνθισε ένα χαμόγελο. Από βάθος του δρόμου, θαμπά στην αρχή, αλλά όλο και πιο ξεκάθαρα, την είδε. Είδε την παραμυθένια τρόικα με τα ασημένια κουδουνάκια να πλησιάζει φορτωμένη δώρα διαλεχτά. Την οδηγούσε ένας ροδομάγουλος αμαξάς με γούνινο σκούφο, κόκκινη μύτη και πυκνή κυματιστή γενειάδα. Πίσω από την τρόικα κάλπαζαν στρατιώτες με πορφυρές στολές, καβάλα σε περήφανα άλογα στολισμένα με χρυσαφένιες φούντες...
Παραξενεύτηκε το παιδί. Πώς βρέθηκε εδώ αυτή η τρόικα φορτωμένη τόσα δώρα; Και οι καβαλάρηδες; Κάπου τους ήξερε. Κάπου τους είχε ξαναδεί!
H τρόικα σταμάτησε μπροστά του, τα άλογα χρεμέτισαν, ο αμαξάς χαμογέλασε, από το παράθυρο της άμαξας πρόβαλε το πρόσωπο της πριγκιποπούλας.
— Τι όμορφο δέντρο! —Χαμογέλασε— Ποιος να το στόλισε άραγε;
— Εγώ! Αποκρίθηκε το παιδί.
— Αλήθεια;
— Ναι.
— Έλα μαζί μου τότε. Έλα να στολίσεις έτσι όμορφα και το έλατο του βασιλιά, να ζήσεις στο παλάτι μας παντοτινά.
— Δεν πάω πουθενά χωρίς το δέντρο μου! Απάντησε το αγόρι.
H πριγκιποπούλα έδωσε τότε εντολή και οι στρατιώτες του βασιλιά έσκαψαν βαθιά, πήρανε το δέντρο μαζί με τις ρίζες του και το φύτεψαν σε μια πορσελάνινη γλάστρα, μετά το φόρτωσαν στην τρόικα.
Γελώντας πρόσχαρα, ο αμαξάς άπλωσε το χέρι του, βοήθησε το παιδί να ανέβει στην άμαξα να κάτσει πλάι του, τα άλογα στράφηκαν, τον κοίταξαν με τα μεγάλα τους μάτια και ρουθούνισαν ανυπόμονα.
Όλα τα κτίρια, όλα τα φανάρια, όλες οι βιτρίνες, τα πάντα, είχαν τώρα εξαφανιστεί. Μπροστά τους ανοιγόταν μια απέραντη στέπα κι εκεί στο βάθος μέσα από τα διάφανα πέπλα του χιονιού αχνοφαίνονταν μαγευτικοί οι μεγαλόπρεποι τρούλοι κι οι αψιδωτές πύλες του οπάλινου παλατιού!
Ο ροδομάγουλος αμαξάς τράβηξε τα γκέμια. Κροτάλισε το μαστίγιο, τα άλογα χύθηκαν χλιμιντρίζοντας μπροστά, καλπάζοντας όλο και πιο γοργά... λες κι είχανε φτερά... Σε λίγο η τρόικα κι η ακολουθία της είχαν χαθεί στο βάθος της χιονισμένης στέπας.
Το χιόνι που συνέχισε ολοένα πιο πυκνό το σιωπηλό χορό του έσβησε σχεδόν αμέσως τα ίχνη από τις ρόδες και τα πέταλα των αλόγων..
Λένε οι παλιοί...
Λένε οι παλιοί ότι το πεζοδρόμιο εκείνο ήταν κάποτε κάπως πιο φαρδύ, ότι φύτρωνε κάποτε κάποιο δέντρο εκεί.
Διηγούνται επίσης οι παλιοί ότι ένα χριστουγεννιάτικο πρωί βρήκαν στη ρίζα του δέντρου ξεπαγιασμένο ένα παιδί σκεπασμένο από το χιόνι, τυλιγμένο σ' ένα τριμμένο παλτό χωρίς κουμπιά, με ένα γαλήνιο χαμόγελο, ένα χαμόγελο ευτυχίας ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του.
Λένε ακόμα ότι από τότε κάθε παραμονή Χριστουγέννων, γύρω στα μεσάνυχτα, κάτι παράξενο συμβαίνει, κάτι που κανείς δεν μπορεί να το εξηγήσει. Ένα σμάρι πυγολαμπίδες τριγυρνούν επίμονα τρεμοσβήνοντας σε εκείνο το σημείο, λες και κάτι αναζητούν, λες και γυρεύουνε να θυμηθούνε κάτι, ότι ένας άνεμος αναπάντεχος φέρνει, ποιος ξέρει από πού, ανάλαφρες σαπουνόφουσκες και χρυσόχαρτα αστραφτερά, ενώ την ίδια στιγμή ένα υπέροχο πεφταστέρι διαγράφει στον ουρανό μια φαντασμαγορική τροχιά και πέφτει στο σημείο ακριβώς εκείνο.
Έτσι λένε...
Ποιος ξέρει;
[πηγή: Ευγένιος Τριβιζάς, εφ. Τα Νέα, 24 Δεκεμβρίου 2003]
ΕΝΑ ΔΕΝΤΡΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ - Η ΤΑΙΝΙΑ (THE MOVIE)
Την ταινία, σκηνοθετεί
ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΡΑΠΠΑΣ σε σενάριο του ΕΥΓΕΝΙΟΥ ΤΡΙΒΙΖΑ
